Mijn gekreun vulde de sportschool

november 2014

Het is half 6 en ik ren vol goede energie de sportschool binnen. Ik heb er zin in vandaag! Met mijn goede been uit bed gestapt vanochtend. Voel me sterk en ga dat vandaag laten zien ook. Het zweet op mijn voorhoofd doen laten glimmen, het testosteron door mijn aderen laten schieten en mijn spieren aan het werk zetten.

Wat was het mooi geweest als het zo was gegaan..

De realiteit is dat ik na een dag werken moe de sportschool binnen strompel, ongesteld, prikkelbaar en zonder energie. Het liefst zou ik op de bank wegkruipen onder een dekentje met een dozijn aan chocola en de dvd box van Friends.

Mijn trainer heeft daar geen boodschap aan (en maar goed ook) dus staan de push ups vandaag op het programma. Als ik ergens een hekel aan heb en niet kan… Daarna gaan we vrolijk door met deadlifts. Ik deadlift me nog een keer de dood in, schiet t door mijn hoofd. Dit is zó zwaar.

Terwijl ik mezelf in t zweet werk hoor ik plotseling hoe de sportschool zich vult met mijn gekreun. Dit heeft niks te maken met een vrijpartij, dit is alles behalve aantrekkelijk en opgewonden word je hier ook niet van. Met een gewicht wat zwaarder is dan ikzelf heb ik me zojuist vollédig laten gaan…

Ik kijk geschrokken om me heen. Voel hoe ik bloos en met het schaamrood op mijn kaken vraag ik wie dat allemaal hoorde… ‘waarschijnlijk iedereen’…..

Dan besef ik me dat er geen geluid meer uit de speakers komt… het is ‘doodstil’ geworden in de sportschool. Mazzelaar die ik ben. Kreun ik n keer (en hóe), staat de muziek uit..

Gelukkig ligt er thuis een reep chocola op me te wachten.

Lees verder: