Going local at Bali

september 2017

Wat er aan vooraf ging.. de titel had ook kunnen heten; stuck on an island,

Ik boekte een retour ticket Bali – Lombok, meerdere mensen hadden me gewaarschuwd voor het hoge bounty gehalte op de Gili eilanden dus dat wilde ik graag met eigen ogen zien. De heenreis ging voorspoedig, kalme zee twee uur langer dan gepland maar verder niks om over te klagen. Na een aantal heerlijke honeymoon-met-mezelf- dagen op het strand was het tijd om terug te gaan naar Bali waar twee katten op me wachtten.

Zo soepel ging het alleen niet. Toen ik bij de desk aankwam werd er doodleuk verteld dat de maatschappij zijn vergunning kwijt was om aan te meren op t eiland. Daar sta je dan met je ticket en goede bedoelingen.. Na wat heen en weer gebel en twee uur wachten was er uiteindelijk toch een boot die me mee wilde nemen. Fijn! Ik zou binnen een paar uur weer ‘thuis’ zijn.

Die paar uur werden er iets meer.. de zee was heel wild en we knalden als gekken op de golven, de motor sloeg enkele keren af waardoor we stuurloos over het water gleden en halverwege verloren we een van de touwen die zich als een razende van de boot afrolde.. geen tocht om bij te relaxen en ik was dan ook blij toen ik thuis aan kwam, veilig en wel.

Ik hoorde de katten me al tegemoet mauwen en voelde me meer dan welkom. Maar al snel bleek dat het buurmeisje tóch dat ene hangslotje had gebruikt waardoor ik was buitengesloten in m’n eigen huis. De buurvrouw erbij gehaald maar de sleutels waren niet bij haar.. dus dat werd wachten.

Toen er na 2 uur nog niemand met sleutels kwam ik met de buurvrouw een google translate gesprek had gevoerd aangezien ze geen woord Engels sprak, was ik het meer dan zat, had honger en wilde rust. Dus besloot ik haar mee uit eten te vragen.

Ze ging de motor halen en kwam lachend aanrijden, ik gebaarde ‘en mijn helm dan’ maar dat was volgens haar helemaal niet nodig. Nou.. dat leek me wel, ik heb inmiddels gezien hoe er hier wordt gereden in de chaos, dus achterop stappen zonder helm leek me geen slim plan. Terug het huis in en een helm gezocht, en daar gingen we. Ik dacht nog ‘nu gaan we all the way local’ ze brengt me nu vast naar dé plek die je als tourist in Bali gezien MOET hebben. Na tien minuten rijden stopte ze. Er stonden ontzettend veel motoren dus ik ging er vanuit dat dit echt een goede plek moest zijn.

Toen we om de hoek kwamen zag ik dat ze me had meegenomen naar de KFC…. hoe local wil je het hebben. Ik kreeg de slappe lach, we stonden een half uur in de rij voor kleffe friet, ik eet alleen kip als ik zeker weet dat het een bio kip is geweest met een goed leven en daar ga ik bij deze keten niet van uit.. dus werd het friet.. niet te eten..maar wel lachen.